W Żorach znajdziemy kilka nowych ulic. Poznajcie je

Oto nowe ulice w Żorach:

• ulica Józefa Mikołajca – droga boczna od ul. Spółdzielczej (Osiny),
• ulica Antoniego Hupki – droga boczna od ul. Biesiadnej i Towarowej (Osiny),
• ulica Krzyżowicka – droga równoległa do ul. Głównej (Osiny),
• ulica Orla – droga w dzielnicy Pawlikowskiego (teren budowy mieszkań czynszowych),
• ulica Sokola – droga w dzielnicy Pawlikowskiego (teren budowy mieszkań czynszowych),
• ulica Jastrzębia – droga w dzielnicy Pawlikowskiego (teren budowy mieszkań czynszowych),
• ulica Bieszczadzka – droga boczna od ul. Brodeckiej (Rój),
• ulica Londyńska – droga prostopadła do ul. Wiedeńskiej (Rogoźna),
• ulica ks. Karola Brzozy – droga łącząca ul. Jesionek z ulicą Żniwną (dzielnica Zachód).

Dodatkowo, odcinek ulicy Józefa Elsnera (Rogoźna) otrzymał nazwę ul. Lizbońska, a fragment – istniejący i budowany – ul. Okrężnej (dz. Pawlikowskiego) otrzymał nazwę Al. Armii Krajowej.

Kim są patronowie nowych ulic?

Józef Mikołajec (1894-1951) – budowniczy; uczestnik powstań śląskich; więzień obozu koncentracyjnego. Po ukończeniu szkoły powszechnej pobierał w latach 1911-14 naukę w Szkole Murarstwa w Opolu. Od II 1915 do XII 1918 walczył na frontach I wojny światowej. Pod koniec wojny został ranny. Brał udział w powstaniach śląskich i został za to odznaczony. Po powstaniach pracował na okolicznych budowach, a w 1923 wyjechał na 2 lata do Warszawy, by zdobyć kwalifikacje budowniczego. W 1931 został rzeczywistym członkiem Cechu Mularzy Chrześcijan miasta stołecznego Warszawy, zapisanym w Księdze Mistrzów.

W okresie międzywojennym związał się z Bractwem Kurkowym i był jego aktywnym członkiem. Tytuł Króla Kurkowego zdobył dwukrotnie: w 1930 i 1939. W 1935 założył w Żorach własną firmę budowlaną. W tym samym roku wstąpił do Narodowego Chrześcijańskiego Zjednoczenia Pracy (BBWR na Śląsku). Miał opinię solidnego i dokładnego wykonawcy. Na terenie Żor wybudował m.in. gmach Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Miarki, szkołę ss. Urszulanek w Rybniku, kompleks budynków z pocztą w Wiśle Zdroju. Pracował również poza terenem województwa śląskiego.

Jego działalność zawodową przerwała II wojna światowa, w której walczył jako ochotnik w szeregach Wojska Polskiego. W1939 dostał się do niewoli, z której wrócił w grudniu tego samego roku, a już w IV 1940 został aresztowany i wysłany do obozu koncentracyjnego w Dachau. Z obozu wrócił po 9 miesiącach i w porę ostrzeżony ukrywał się. W 1941 przedostał się na teren Generalnej Guberni. Dzięki znajomości języka niemieckiego dostał pracę w firmie budowlanej, która pracowała w Kijowie. Stamtąd wiosną 1945 wrócił do domu, idąc za posuwającym się frontem wojsk radzieckich. Wznowił działalność swojej firmy budowlanej i odbudował w Żorach kościół parafialny oraz szkołę podstawową, znajdującą się w jego sąsiedztwie.

W XII 1948 został aresztowany pod zarzutem przynależności do AK. Wywieziony do Raciborza dopiero w V 1949 wrócił do domu po rozprawie sądowej, która uwolniła go od niesłusznego zarzutu. Nadal prowadził swą firmę, aż do VIII 1950. Wówczas to Urząd Skarbowy nałożył na firmę „domiar” i zajął jej majątek ruchomy. Sytuacja ta wpłynęła niekorzystnie na jego zdrowie. Ponadto operacja w 1951 wykazała nowotwór żołądka, w wyniku czego zmarł. Pochowano go na cmentarzu katolickim w Krzyżowicach. Źródło: Leksykon Żorski

Antoni Hupka (1859-1935) – rolnik; działacz oświatowo-kulturalny i narodowy. Po ukończeniu szkoły rolniczej powołany do służby wojskowej (1880-83), po odbyciu której przejął gospodarstwo rolne. W 1886 założył koło śpiewacze „Skowronek”. W latach 18901905 sołtys w Naczysłowicach, organizował wycieczki, m.in. do Krakowa, za co został usunięty z urzędu (1905). W1905 założył POW, pracował w Polskim Komisariacie Plebiscytowym. Aresztowany z rodziną (02 V 1921), został osadzony w obozie w Cottbus, z którego zwolniono go na żądanie Międzysojuszniczej Komisji w Opolu. Po podziale Śląska osiadł w Mysłowicach, sprzedał rodzinne gospodarstwo, nabył większy majątek w Osinach, o obszarze około 200 ha. Gospodarstwo nastawione było na uprawę zbóż, ziemniaków oraz hodowlę bydła mlecznego i trzody chlewnej. Schorowany, wycofał się z życia publicznego. Źródło: Leksykon Żorski

Ksiądz Karol Józef Brzoza (1907-1986) – pochodził z bardzo religijnej rodziny, która w plebiscycie w 1921 r. opowiedziała się za Polską i przeniosła się do Katowic, gdzie Karol uczęszczał do szkoły. Po zdanej maturze rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W roku 1932 przyjął święcenia kapłańskie i posługiwał na parafii w Michałkowicach, Skoczowie, Tychach i Pogwizdowie.

Wraz z rozpoczęciem II wojny światowej został kapelanem wojskowym i brał udział w kampanii wrześniowej. Po opuszczeniu obozu internowanych w Rumunii, uczestniczył w kursie szkoły podoficerskiej w Bretanii. Po utworzeniu Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich został mianowany jej kapelanem i brał udział w walkach o Narwik. Tam dostał się do niewoli. Nie wiadomo, jak udało mu się przekonać Niemców i zdobyć dokumenty potrzebne do odbycia drogi powrotnej na Śląsk. Po powrocie został duszpasterzem w Katowicach, a potem w Czerwionce i Bełku. Był bardzo zagrożony i musiał ukrywać się ze swoją polskością.

W 1945 r. został administratorem parafii świętych Filipa i Jakuba w Żorach, odbudowując zniszczony wskutek działań wojennych kościół. Po wojnie był zaangażowany w prace organizacyjne konspiracyjnego Wojska Polskiego. Był kapelanem Armii Krajowej. Po 8 latach spędzonych w Żorach posługiwał w Świętochłowicach-Piaśnikach oraz Zgodzie, gdzie był proboszczem przez 19 lat. Był kapłanem niewygodnym dla władzy ludowej, nie dając się złamać.

Na emeryturze zamieszkał na probostwie w Gorzycach, do końca żywo interesując się sprawami społecznymi. Umarł w 1986 roku w Gorzycach, w 79. roku życia i 54. roku kapłaństwa.

Warto dodać, że z inicjatywą nadania imienia ks. K. Brzozy jednej z ulic w Żorach wyszli uczniowie tutejszego Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego. Szerzej pisaliśmy o tym >tutaj.